ای کاش ...
کاش هرگز نمیدیدم تو را کاش انتهای امید زندگی
می توانستم فراموشت کنم یا شبی چون آتش سوزان دل
در فراز سینه خاموشت کنم چون خواب گریزان از دیده ام
نیمه شبها یاد رویت می گریخت مرغ دل افسرده حال و بسته پر
از دیار آرزویت می گریخت کاش از باغ خوش رویایی تو
دفتر اندیشه ام پر می گرف فارغ از اندیشه های هجران و وصل
زندگی بی عشق از سر می گرفت کاش احساس نیاز دیدنت
از وجودتم چون وجودت پر می گرفت در دلم آتش نمی زد آنگاه
کاش آن شب چشمهایم کور بود کاش آن شب در گلستان خیال
ای گل وحشی نمی چیدم تو را تا نسوزم در خزان آرزوه
